Kosmiczny szept

Gdy astronauci odlatują z ziemi

Ze sobą ciągną nas w dal przestrzeni

Poza granicę wzroku w której żyjemy

Na szukanie pradawnych korzeni

Płynący wahadłowiec blednie z wrażenia

Słysząc tajemniczy szept  kosmosu

A krąg aniołów po cichu także czuwa

W kształt ogniwa szczęśliwego lotu

A niebo promienie śle jakże obficie

Niosąc szept co martwotę rwie w  pędy

A zrodzone uczucia we swym habicie

Żwawo tworzy świeżą pieśń gawędy

Ponad światem lecący pojazd kosmiczny

Im dalej od ziemi - bliżej nieba

Zaostrza się szept malując obraz cudny

Przy którym blednie splendor efeba