(...) hen, lekko

pod niebo piegowate

pełne szarogęsi

amarant się przeziera

spowity przędną nicią

jakby niezawisły

artysta więc powszedni

co niezbyt osobliwie

paciorek rumiany

kreśli po nieboskłonie

krótką chwilą przenika

świadomy koloryt

obraz dna widzialnego

gdzie ptaki odlatują

listowie omdlewa

trawy wokół siwieją

kąśliwa zima spieszy

przytulam ostatki

ciepłego jeszcze słońca

(...) milczę