Straciłem swój rozum

Słyszę jak ktoś puka do mych drzwi.

Otwieram je, a moja twarz ujrzała śmierć.

Wybrzmiewa wciąż śmiertelna obecność

I gdziekolwiek bym nie poszedł

Muszę nieść ze sobą tę trumnę,

Gdyby śmierć postanowiła mnie już zabrać.

Na plecach ciarki, całe ciało drży,

Serce bije mocniej i mocniej.

Moje kłamstwa trzymają mnie przy życiu,

A gdy próbuję oszukiwać, przegrywam.

Ciemność mnie pochłonęła, gdy chciałem się dźwignąć.

Poczułem ten rodzaj mroku, który nawiedza od tysięcy lat.

Podałem dłoń zwątpieniu i biję się teraz z myślami,

Uciekając przed przeszłością modlę się o ratunek.

Doszczętnie straciłem już rozum

I tak jest każdego dnia i każdej nocy.

Wciąż nie potrafię uwierzyć, że to już koniec,

Dlatego próbuję zażyć jedyny mi narkotyk,

Który odurzy mnie bólem i cierpieniem moich czynów.

Zawsze znajdą się pytania, które dręczą mój umysł.

Jest tak wiele rzeczy, które chciałbym pojąć.

Rodzimy się, by ostatecznie zamknąć oczy i skonać,

I umieramy, by narodzić się na nowo w innym ciele.

Jaki jest sens tego życia pełnego sprzeczności?

Zgubiłem gdzieś samego siebie próbując się uratować,

A Ty próbował[eś/aś] mi pomagać jak najdłużej.

Tym razem to nie zadziała, więc mówię: `żegnaj`,

Ponieważ...tak bardzo straciłem swój rozum

I koniec już tego pieprzonego czasu.

Nie mogę uwierzyć, że naprawdę stoję na skraju klifu,

Bo jestem tak odurzony bólem i cierpieniem,

I zamierzam załatwić to tak, jak ja tego chcę.

Nie zamierzałem nigdy tutaj być, ale Ty tego nie widzisz.

W końcu przegrałem z samym sobą, to przesądzone.

Odurzony grzeszną przeszłością i bolesnym egoizmem

Skaczę więc w bezdenną otchłań mojego zatracenia.