Sprawa w końcu jakoś się uładziła:

U młodego kniazia wszędzie były znajomości,

I syn Nieniły Własiewny szybko powrócił z wojska,

A na jego miejsce posłano tak jak trzeba Mitrija.

Po wsiach nawet gadali, że dobrze tam chłopak trafił,

Bo sam książę o to się wystarał,

Żeby służba była dla niego nie za ciężka.

A za tę bezbożną przewinę gmina nałożyła na Girina

Sztraf: pieniężne zadośćuczynienie na rzecz rekruta,

Niewielką część należności otrzymała staruszka-matka,

Resztę zaś wydano na wino dla pospólstwa.

Mimo to Jermiła dobry jeszcze rok potem

Po wsi chodził jak nie on,

I chociaż wszyscy go prosili, by został,

Zwolnił się ze swojego urzędu

I wziął w arendę ten swój młyn nad Unżą,

A ludzie jeszcze bardziej go polubili.

Za zmielenie zboża brał uczciwie

Tyle, ile się należy,

Nie robił nikomu żadnych przestojów;

Czy to naczalstwo, czy zarządca,

Czy bogaty ziemianin,

Czy wsiowa biedota -

Każdy pilnował swojej kolejki

Wedle ustalonego przez Jermiłę porządku!

Sam ja dawnieńko w tej guberni nie bywałem,

Ale o tym człowieku często żem słyszał,

A jego swojacy nie mogli się nim wprost nachwalić.

Jak już szukacie szczęśliwych ludzi na Rusi,

To zajrzyjcie właśnie tam do młyna.*

1865