Niedokończony zawsze człowiek

jak szkic na bieli pełnej miejsca -

otwartej niczym jedno oko

sugerujące bicie serca

Płaszczyzna wciąż udaje kształty

ciepło lub chłód - to kwestia kreski

tworzymy siebie wciąż od nowa

cieniując jakbyśmy raz pierwszy

Wtulić się w przestrzeń chcieli ciasno

i uplastycznić ślad po byciu

nim czas nas zmyje i dokona

tego co strachem i odkryciem

Tymczasem gryfel w naszych rekach

gdy spada - głośno serce pęka

*Rys. własny