Szelest ciszy

Kto­kol­wiek był przy leśnej mogile

To dostrzegł jaki po­rzą­dek niesie cisza

W któ­rej krzyż trium­fu­je

Nad końcem i początkiem nowego ży­cia

Cisza  zabiera z  szumu miasta  w  przy­ja­zny las

W nim słyszymy drzew szept

Niosący w genealogię naszych rodów

Któ­re przemawiają dźwiękiem w ciszy

W tym głosie  znaj­dujemy rys wspól­noty

I powraca dawno zapomniany głos Boga

Odzyskujemy to co zagłuszył  hałas

Dusza wraca na  jasny szlak życia

Kto kocha ciszę ten biegnie tam

Gdzie jest odpoczynek

I spotkanie kochających dusz

Które pragną naszego szczęścia

Tak jak my bliskości ich serca