Sztorm stulecia sztandary patrzą

W niebo oczom nie wierzę

Płonie ognisko płoną ciała

Chłopcy idą dziś ginąć za Ukrainę

Śmierć niepotrzebnie krąży

między życiem a szańcem

Nie tędy droga nigdzie nie dojdziemy

Drogą do nikąd przez przepasne stepy

Zanurzam się odpływam

szukam czegoś co pozwala

zachować ostrożność podczas snu

Boję się ludzi uciekam z domu

Tak nazywam Polskę oazę spokoju

Brakuje odwagi pewności siebie

Zakazuję w pamięci i nie potrafię

Zapomnieć rodzinnych ogrodów

Narodzić się na nowo

odświeżyć prawdę mówiąc o pokoju

Gdzie siła walki

gdzie głód pragnienie

umyka miłość ucieka z chwilą

Jak chłopak z dziewczyną

Istnieje możliwość odbioru

osobistego wyczekiwania końca

By zacząć od początku żywot

Człowieka marnego w obliczu Boga

Pokraczną wojną zamykam powieki

By nie ujrzeć krzywdy pokrytej popiołem