Na starość znowu

uczę się chodzić.

A sztuka to nie byle jaka

stawiać pierwsze kroki

czyli żyć tym czym dotąd

nie bardzo żyłem.

Ale czy to na starość

jest czymś nadzwyczajnym

a nie zwykłą koleją rzeczy.

A przynajmniej nie mam co

mówić żeby tylko narzekać.

Że w człowieku starość

nie udała się Panu Bogu -

jakby to starość miała być

wyjątkiem jakimś czy czymś

gorszym od całego życia

kiedy przecież człowiek -

kto to wie ile czego musi

przejść znieść a i umrzeć

prędzej żeby być człowiekiem.