Padam na kolana

I zbieram okruszki

Spomiędzy włókien dywanu

Skrzętnie wyłuskuję

Podnoszę je jak hostię

I cieszę się nimi

Jakby były to bochny

Z najlepszej pszenicy

Więc trzymam w dłoniach

Te okruchy miłości

Przykładam je do serca

Choć są tylko z litości