bez zbędnego tragizowania, że epoka nie dość 

przychylna, w głowach współplemieńców – nie za 

wiele – ruszajmy, by uczyć się bezładu. 

złapmy zwierzę na dwóch kołach, 

chabecinę z doczepnym silnikiem, 

improwizowanego Rosynanta, riquimbili 

marki ural albo wigry - i wio! 

wleczmy się wolno i niezmordowanie przez 

półbajońskie liczby, niewłaściwe czasy i mało znane 

rodzaje drapieżnych roślin. studiując arkana 

sumeryjskich mitów, gramatyk praindoczechosłowackich, 

zatraćmy się w magiach, setkach zaklęć 

szeptanych z wymiętych papirusów. 

posłuchaj, jak będzie pięknie: w żmijastych przewodach 

roweru zachlupocze chrzczone paliwo, rolka, na której 

nadrukowany jest krajobraz zacznie się niespiesznie 

przesuwać przed oczami. wokoło i w nas 

– terazmniejszość, terazśmieszność, terazprzeszłość. 

nadejdzie Ułaskawienie, wszelkie rany się podgoją, 

wiatr, tym razem w stylu bardcore, zagra 

dobrze znaną piosenkę o zaniku, małych znaczeniach 

tworzących próżną Całość. 

Ten, Którego Istnienia Się Nie Domyślamy 

zaśpiewa rzewnie, wysoko.