Między wodą, a niebem,

fal miarowym oddechem,

kołysze ją migotliwy,

bliski, a obcy sen.

I z powierzchni spogląda,

jak się w toni odbija

nieba - z wolna przecieka

aż za horyzont, hen..

Gdzie się przestrzeń zaciera.

I w powietrze spoziera

z mgiełki lżejszej utkane,

niźli i sam jej sen.

Nie zagląda w głębiny -

tylko głuche godziny

bez uśmiechu, bez drwiny -

jak w bezczasie ten dzień.

Rozedrgana granica.

Ostateczna kotwica -

oceanu powierzchnia -

pień się śnie, mień się, mień..