Mgły prześwitem, chmur brzaskiem w burzowym pomruku

objawił się on - galeon i pośród fal huku,

toczony nieboskłonem błyskawic - w tym grzmocie

uderzył o wybrzeże przy lasu wykrocie.

I jak wieloryb stary osiadł na mieliźnie.

Złożył daninę kości swojej ojcowiźnie.

Z pomrukiem chrapliwym nagły skłon wykonał,

zad pełen pąkli w piachu posadził i skonał.

I tak dobiwszy do celu podróży,

prawie u bram stolicy, u klifów podnóży,

rozrywany przebojem, strzaskany przez skały,

leży pozostawiony, w soli poszarzały.

Żadnego z marynarzy nie ma na tym świecie.

Z górą już lat pięćdziesiąt przeminęło przecie..

Atrament wyblakł. Litery zatarte

w zapomnianej rucie. Nic już to niewarte..

A tyle widzieli z okrętu włodarze wód,

smagli śmiali chłopcy, dranni marynarze..

Korzenne wyspy z wielkimi palmami.

Fiordy z wodospadów wąskimi stróżkami.

Kryształowe góry tryskające z morza,

kiedy nad nimi kłębiła się zorza.

Zatoczki ukryte wśród wysp naszyjników -

w nich fortece, przysiółki, wioski przemytników.

Plaże po horyzont i wąskie cieśniny.

Syreny, delfiny, humbaki, morświny..

A nawet białe od kwiatów cesarskiej magnolii

odległe i tajemne wybrzeża Japonii.