Przechodząc, chce morza raz jeszcze posłuchać

i sprawdzić, czy dzień cały tonący w pozłocie

odpryśnie mgnień tysiącem rwanych powidoków,

czy się wyroi znowu wspomnień krocie..

Przejdzie przez zwój przestrzeni, gdzie z nagła wytryska

cisza w wody odmętach. I przyjrzy się z bliska

tej granicznej barwie, gdzie kamień się pieni -

ni z wody, ni z powietrza - na odwrót się mieni.

Ujrzy znów, jak słońce w falach się odbłyska

zygzakami żółcieni. Miarowa kołyska

kroków zrównana z wody sennym oddychaniem,

jak w wiecznym przedśnieniu, w siebie spoglądaniem.

Odchodząc, chce morza raz jeszcze posłuchać

i sprawdzić, czy dzień cały nie utonie w mroku -

bezdechu myśli natrętnych. Obrazów natłoku.

Tych wyobrażonych. O rychłym wyroku.