(z nowego cyklu `Monorymy` - wszystkie wersy lub poszczególne strofy mają identyczne rymy) 

Wciąż się owocu – obawiała, 

skosztować jego – odmawiała. 

choć kusił wielce – się nie dała, 

– Jeszcze nie pora – mu szeptała. 

Czas szybko mijał – starsza stała. 

Wreszcie chęć przyszła – spróbowała. 

Posmakowawszy – znów zechciała. 

Apetyt wielki – wnet dostała, 

– Muszę nadrobić! – Miąższ ściskała. 

– Nastała pora – powtarzała. 

– Za trud czekania – ogłaszała – 

będę mój owoc – dzień w dzień brała. 

Lecz porę zbiorów – już przespała, 

witalność życia – w nim zmalała, 

skórka uwiędła – jędrność ciała 

owocu wrócić – się nie dała. 

Stał się zbyt miękki – i choć chciała, 

różnych sposobów – się imała, 

u wszystkich świętych – napraszała… 

soku już z niego – nie dostała. 

…Taka się puenta – przyplątała: 

`Matka Natura – czas ci dała, 

gdy zbytnio zwlekasz – choćbyś łkała, 

miast spożyć owoc – to masz wała!`.