Chodźmy nad szklistą wodę:

Usiądziemy pod księżycem,

Weźmiemy kryształ

I będziemy płakać.

Bądźmy dla siebie miękkim lądowaniem

Po spadnięciu z piekła.

Powiemy coś o sobie.

Poczujemy nić wspólnego losu,

To rzadkie przymierze tułaczy.

Podzielimy się neuropatią dendrytów

W naszych atomach.

Przysiądziemy na mieli(z)nie mokradeł,

Tych całych szuwarów, którymi jesteśmy.

Zażartujesz, a ja westchnę.

Westchniesz, a ja zażartuję.

Będziemy mówić,

Śląc słowa bokiem,

Unikając zetknięcia spojrzeń.

Ale w końcu się splotą

W swojej nieskończonej toni

I przepłyniemy innym czasem

Przez noc.