srebrzysty blask

na filarach się wspina  

ogrodu Semiramidy   

dłonią gładzi

sklepienie nieba 

buduje nocne mosty 

plecze złocistą sieć 

ludzkich snów 

płacz dziecka z cienia słychać

na rogu młodzieniec pijany  

tnie się z rozpaczy 

Boże!

przez robaki zżarta 

kraina zmroku gnije 

księżyc srebrne wlecze nici 

księżyc płacze ludzkimi łzami 

i krzyczy- zgaście pochodnie

w światło gwiazdy spójrzcie.