Niezwykle brutalny w swej treści, a jednocześnie bardzo życiowy wiersz.
To taka poetycka prawda o codziennym życiu.

Bardzo działa na wyobraźnię, wręcz filmowo.
Wstrząsający w wymowie. Podoba mi się ujęcie chronologiczne.
Potrzebowałam trochę czasu do oswojenia się z treścią. Jest bardzo mocna i fantastyczna. Świetny ostatni wers.

To pokój z widokiem na miejsce katastrofy. Brzozy podwarszawskich Lasów Kabackich nisko do ziemi się kłaniają wraz z roztrzaskanym w proch powracającym z Nowego Jorku "Kopernikiem" i 183 ofiarami na jego pokładzie.

A może to całkiem inne brzozy innego lasu i innej ludzkiej męki...

Nizaryta (wyznawca jednej z form islamu) wynosi z takich miejsc żywych - by pozostali wśród żywych.

Nikt nie przeżyje wariatem bez woli Nieba i Gwiazd, gdzie ścieżki naszego żywota się zaczynają - i jednym błyskiem kosy przecinają.