I księżyc już zgasnął i cisza ogłuchła

świerszcz chyba ostatni ze strachu aż struchlał

wicher nagle zamarł w niepewnym bezruchu

blask gwiazdy polarnej cień rzucił na brzuchu

a wszystko to razem w całość się zebrało

że serce mi także prawie bić przestało

meteor też nie spadł bo czekał skinienia

twej dłoni bogini jak i przyzwolenia

i trwało to wszystko może ćwierć sekundy

zanim cię dostrzegłem świat cały tak nudny

zdawał się odebrać tą resztkę nadziei

ale się zjawiłaś od słońca jaśniejsza

i prędkie rzuciłaś mi spojrzenie węża

bezpowrotnie niknąc w przeszłości  topieli