Biały spazm

Śpiewała na rogu;

coraz słabiej wypluwała słowa

powszechnie znanych piosenek,

jej nadzieja dawno opadła z sił,

nasyciła się nieznajomymi twarzami.

Niepomna przesłania szykowała się do odlotu

na niedospanym, wielkim rynku miasta.

Kiedy uzbierała, ile trzeba, oczy lśniły

coraz większe i bliższe kalkomanii chodników.

Wycierała nos wierzchem rękawa,

pluła najtańszym tytoniem,

trzęsącymi się rękoma wstępowała w wiek średni,

zawsze średnio pijana od lepszej przyszłości.

W piwnicznej norze, nieco większej od budki telefonicznej,

wypluwała dzień jak karabinową kulę,

ciężką głową prowadziła niezręczną i prostacką kłótnię z poręczami,

słuchała, jak zza drzwi brzęczą przekleństwa i szepty,

jak u tego Darka, co czasem przychodzi z pełnymi

rękami.

Plac dzieli okna na większe i bardziej suche,

sunie tam, gdzie czekają pod ścianą;

jej nikt nigdy nie poprosił do białego tanga.

Chuda pierś wyżej.

W końcu ktoś tu jest kobietą,

silniejszą niż ściany zbiegające się coraz bardziej

do wewnątrz.

Czas podarować oczy sufitowi.

Spazm,

a, sen;

sen sama już wybieliła.