Wiatrak Bronisław

(Cud reinkarnacji)

Wznieść się nieco ponad okolicę

trzeba, by w podmilickim Duchowie

stanąć przy jego wysokości wiatraku,

który dumnie nosi imię mojego ojca

i jakby duszę jego poczciwą i spracowaną,

z czterema skrzydłami,

na cztery wiatry i strony świata rozpisanymi, dźwiga

na swych drewnianych barkach.

Od prawie czterystu lat wtopiony

w panoramę lasów i pól, na oczach gwiazd,

pod zmiennymi obrazami nieba zapomniany,

on jeden spokojnie czekał, co przyniesie los.

Przejeżdżając, przez dwadzieścia kilka lat,

za każdym razem, drżałem.

Patrząc jak niszczeje, byłem

myślami z nim, jak z ojcem.

Inne z kilkuset ledwo trzymających się

ruin, rozsianych po kraju, zda się już utracone na zawsze.

On rok temu, dofinansowaniem z Unii,

jakby cudem, w ostatniej chwili, uratowany.

Stary, a jakby nowy.

Poczułem dziś, co znaczy cud reinkarnacji.

Milicz, 4 grudnia 2013