Mój świecie! Zmieniasz mnie u schyłku 

roku. Nadzieje mi malował - 

jesienią, jak czerwone liście; 

u progu zimy - pierwszym mrozem. 

Mój świecie, zmieniasz - mnie i siebie. 

Choć ziemia zmarznąć nie zdążyła, 

jak ja. I chociaż nie powinnam, 

w uczucia wyższe chucham. Siły 

daj mi, gdy świat mój się wymyka 

w korowód tańcem kołysany... 

Choć nie mam nawet płakać po kim, 

nie znaczy, że łzy nie wezbrały 

za cieniem świata, który odszedł. 

Szukając ciepła, pod powieką - 

tę, która parzy - zaraz otrę 

i pójdę w dal, by już nie czekać.