w kieszeni biały płatek

miłości, jedyny życiowy

bagaż - podarowany na

wieczność

a człowiek torby bierze,

plecaki, zryweczki, walizki,

siateczki i chwiejnym krokiem

ofiary wypadku idzie przez życie

z tępym wzrokiem przyszytym

do swych skarbów, obandażowany

strachem, nie słyszy, nie mówi,

ubrany w minę wisielca, jedzie...

nie wie kiedy wysiąść, swój

przystanek przegapi i jeszcze

się przewróci, aż rozum

na serce padnie

na szczęście u Boga map

pod dostatkiem