ŚWIADOMIE ZNIKAM

niedzielny ranek upaćkany melancholią

dyszy w szarościach zmarzniętego listopada

okna się myją instynktownie pierzcham w przeszłość

i chociaż wieje tutaj żaden liść nie spada

nie mam ochoty na uściski codzienności

toteż się czepiam dobranocek i kreskówek

wikłam się plączę tak mi błogo we wspomnieniach

świadomie grzęznę ignorując ruch wskazówek