Czerń –

nakarmiona pozornym rozpalaniem

niczym węgielny błazen,

głuchy, czarny i drętwy,

rozbawiony zdobyczą niczym łasica,

gnijąca już jak samotny pustelnik.

Wiem, wiem - -

pustelnią trudno się podzielić,

oddać ją komuś w zastaw,

zostawić przez roztargnienie na przystanku.

Ta czerń

trwa zawsze w miękkich krokach szarości

bawi się nawadnianiem błazna

miedzy krtanią a kartką.