PIOTROWE ZŁOTO

ocala szczapy wychładza kominy

babiego lata ogonów się czepia

grajkom w zmarznięte chucha  instrumenty

listopadowi skarpety przypieka

samotne sznury stroi w prześcieradła

klamrami spina wybieloną senność

żeby się czasem nie wymknęła oczom

żeby jej czasem nie skradła codzienność

toteż mnie szelest gazet nie zastanie

bo wziąłem buty na górskie wagary

jak długo złoto z Piotrowej szkatuły

chrzęści w dachówkach i wyświeca szpary