pociąg rusza do przodu i staje jak pamięć

targana sprzecznościami siedzę w wagonie dla niepalących

za oknem coraz więcej drzew pól przykrytych śniegiem  

myśli snują się po oblodzonej ścieżce  

to wszystko wydaje się takie odległe stół biały obrus  

zapach pomarańczy ciasta wrażliwe na dotyk  

ja z ojcem wśród świerków i przemykających zajęcy 

jestem sobą tym małym chłopcem  

wykradam cukierki później chwytam się sukienki matki  

rozpakowuję prezenty przed snem spoglądam jej w oczy

wodzę palcem po twarzy zasypiam

wokół roznosi się zapach prawdziwej choinki