Miał sen - w zimowy dzień,

z góry, ponad chmurami,

spoglądał za sępami

w przestwór równiny - weń

płożony na sawannie

smugami smolnych ciemń

wsączał się tęskny jęk

i czarnych skrzydeł wdzięk.

I śnił pazurów chrzęst -

obrzędy ptasich kroków

nad nim, wokół swych zwłok -

zamęt, gdy pożerały lęk.

Ostatnich ścięgien pęk

rwany zgłodniałym dziobem,

zwolniony wreszcie z pęt.

Zdało mu się - szybował

dookoła stoków - tętent

słyszał z równiny zebr,

ryk lwów i wycie hien.

Dech wiatru - w pozłocie ten

na morze traw - zachodu tren.

Aleksandrowi Dobie