moje ręce unoszą niepowstały wszechświat

tak lekko tak pusto

że aż mi wstyd

z powodu że ogarnia mnie

niemożność stworzenia w nich grawitacji

po palcach przepływa mi dech

przeminiętych już światów

pustka nosząca brzemię ich śmierci

wołająca swą niemą naturą

w pełnym niepokoju

wołająca o nowe dzieło stworzenia

ja jednak czuję się jak bóg na emeryturze

ociężały i ledwo jeszcze zdolny

by wyszeptać z trudem

niech się stanie

światłość

1998.09.16