Bardzo ładny wiersz. Podobają mi się pierwsze wersy "pory roku wpadają na siebie". I ciekawe to, na co je stać. I jazda na grzechu interesująca.

Świetnie Milren...sama esencja:)

Bardzo, bardzo pięknie napisane :)))

:)))

Świetny wiersz, Milren. Pozdrawiam serdecznie. ;)

Świetny wiersz, a użyte metafory niezwykle trafne.

Wiersz metaforycznie ujmuje problem znikania i przenikania się dwóch światów ludzi i pór roku,bo tak jak znikają pory roku tak znikamy my,tylko,że to nas stać na to wszystko,na taniec i na prywatne lekcje,które i tak mają swój koniec,jak kiedyś początek.
W każdym razie planeta ujęta geocentrycznie,podoba mi się bardzo ten utwór.Taki na pozór nijaki w swojej prostocie.

Ładnie ale niejednoznacznie z tą puentą.

To liryka filozoficzna, gdzie ten tytułowy /czechowowski/ wiśniowy sad jest metaforą ludzkiej kondycji zawsze zależnej także od świata zewnętrznego - w tym pór roku

jazda na grzechu
jak cień nie znika

znikają ludzie

(patrz końcówka)

Czym jest nieśmiertelny, wolny od ludzi /którzy znikają/ grzech? Popełnionym błędem koniecznym, skoro to nie ty o wszystkim decydujesz?