Dąb z brzozą

Tuż nad urwiskiem,

które już wkrótce, może

razem z nimi runąć,

w otchłań

kotłującego się morza,

nadmorski dąb

z przybrzeżną brzozą,

w dni wietrzne

o siebie się ocierają,

aż piszczą i trzeszczą...

W jakieś skowyty wpadają,

jakby radosne

z końcem wiosny.

Choć już ledwo stoją,

podmuchów się nie boją...

Nie widzą,

nie słyszą,

nie czują,

nie wiedzą,

z niczym nie igrają

Na nic nie czekają?