Biały śnieg, biały śnieg 

Co duszę pali i pęta 

Ciało w spazmach się wije 

Niespokojne, zmęczone, bólem okryte 

Bezsenności koszmar, zimne poty i dreszcze 

Taki już los Nieszczęśnika 

Co w chemicznych zaślubinach się zatracił 

Daremne tu błaganie o litość 

Męki dnia i nocy nie do zniesienia 

Tu potrzeba Tajemnego Leku 

Lecz Nieszczęśnik go nie ma 

Śmieją się z Niego i drwią 

Taki to los jest okrutny 

Chciał skosztować Białej Miłości 

Ta go jedynie zaślepiła 

Teraz rozstania cierpi męki 

I prosi o ostatni pocałunek śmierci.