pozdrawiam horyzonty zachodzącego słońca

kołysane wiatrami roztopione w morzach

wyniesione wysoko na grzbietach gór

zastygłe w szafirowych jeziorach

w piaskach

horyzonty dalekie bliskie cudze moje

jestem tutaj

biegnę na spotkanie z wami

roziskrzonymi oczami badam przestrzeń

widzę spaloną linię horyzontu

niebo gasi żar

nie chcę

nie chcę być jak ćma

skrzydła odkładam na moment

między mną a światem toczy się rozmowa

spojrzeń nie słów nie gestów nie min

płynie szeptem

już wierzę

wierzę w Boga który stworzył niebo i ziemię

oddzielił światło od ciemności

rozlał niegasnącą łunę

na horyzoncie

i patrzy

jak piękno rodzi ból i szczęście