Po Łodzi Atlantyku

Po Łodzi Atlantyku,

jakby czasem sobie płynę...

Patrzę i dziwię się...

Sam chciałbym wtedy,

widzieć swoją minę,

dziwną może i śmieszną,

u tak niemłodego... Zagubioną,

pomiędzy małą chatką drewnianą,

jakby z dzieciństwa, wśród drzew i krzewów...

I hałd śmieci, i jakichś dziwnych rzeczy...

I wielkimi blokami biało-błękitnymi,

lub biało-beżowymi.Pod wielką kopułą

Świątyni Nieba. Błękitną, Gwiaździstą,

Skłębioną, Czarną czasem. Bloki wielkie,

eskadra TYTANIKÓW, masywnych, długich, wysokich,

z setkami okien, balkonów, podjazdów, pod nimi dziesiątki

aut, niczym łódeczki ratunkowe...

Czasem, płacz dziecka...Jakby nie...

Na pomostach parkingów.Cisza...

Przed czym?...

Przed samymi sobą?

Najazdem Wikingów?

Zapomnieniem?

Bogiem?

Trwogą ?