Podobnie się zastanawiam :)

Puenta mocna

Jestem pod wrażeniem tego wiersza!
Dawno nie miałem tak obrazowego i miłego duszy- wspomnień czytania.
Jednak ta swastyka-końcówka wiersza odebrała mi i zakłóciła obraz poezji w rożnych pokojach mego bywania .

Auroro - pięknie napisałaś :-)

Dziękuję za komentarze wszystkim :)

Rozar, musiałbyś mieć babcię, która po okupacji gdzieś zdobyła niemiecki serwis do kawy...
talerzyki były cechowane pod spodem swastyką w szponach niemieckiej wrony. I właśnie w sieni, między częścią mieszkalną, a ogrodem, u babci, pachniało miodem i jabłkami...
Czasami ze zwykłych spraw można zrobić kawałeczek... poezji.
Wystarczy umówić się z poezją na krótki spacer po myślach... taki romans zawsze kończy się wierszem :)

Bardzo piękny wiersz, Theodorze.
Środki poetyckie, emocje, przemyślenia.
Z całą pewnością inaczej bym go zwersyfikował i technicznie ułożył.
Tak zapisany, nie daje oddechu.
Ale to kwestia indywidualnych gustów.

Jestem pod wielkim Wrażeniem!

Kogo może martwić poezja?

(patrz słowa na dzień dobry)

Pomyślmy...

Poetę?? Przecież jest jej twórcą! Kowalem własnych wyrobów! Nie produkowałby bubli, gdyby mu się nie podobały i nie byłby nimi zachwycony!

Czyli poeta odpada...

To może ta poezja martwi Czytelnika? No, ale ten czyta tylko to, co lubi i NA CO MA OCHOTĘ! To, co czyta, jest Mu miłe.

KOGO MOŻE WOBEC TEGO MARTWIĆ??

Apollina! Boga miłości, piękna, śmierci, zarazy, poezji, kawalerów i wieszczek /te to dopiero były natchnione!/

Dopiero z boskiej perspektywy jest się czym martwić :(

W tym całym wzorcowym pięknym pysznym koglu-moglu jest, niestety, coś, co psuje i niweczy końcowy efekt.

Co?

Boskie Apolla zmartwienie wyraźnie stoi w sprzeczności z nagłówkiem wiersza, bo /z ludzkiego punktu widzenia/ trudno i martwić się, i jednocześnie cieszyć z jednego i tego samego powodu.

Zamysł i realizacja bez pudła.

..............................

O ile coś się zrobi z tytułem