"Sąsiedzi" (z cyklu "dziwowisko") - to bardzo ciekawa dynamiczna - chociaż statyczna! - (mimo że tytułowi dialoganci osadzeni w bezruchu /stoję w rozkroku/, to /ten zwrot uruchamia mój układ nerwowy szybciej niż poranna kawa/) kipiąca emocjami scenka - rzadkość w świecie refleksyjnej liryki filozoficznej.

Pozbawione jakichkolwiek didaskaliów i wplecione w tkankę wiersza kolejne riposty wyraźnie skłóconych sąsiadów (nalegam, może ktoś pana kopnąć w krocze, pan wybaczy szukam ciszy) - to piękny literacko celowy zabieg konstrukcyjny.


Świat wokół nas jest i zarazem NIE JEST odgórnie reżyserowany, a my - sąsiedzi - bez żadnej instrukcji obsługi jesteśmy skazani na stanie już nawet nie w rozkroku, a... w szpagacie??

Emilio, rozłożyłaś tekst na czynniki pierwsze. Dziękuje.
Dziś każdy, z każdej strony chce nas wepchnąć w odgórnie narzucone szablony, nie ma miejsca na coś pomiędzy. "Ja pas".

Wydaje mi się, że nawet łany zbóż mają dwa odcienie złota.
Auroro, dziękuję za komentarz.