Zabrakło czasu, by przyjrzeć się dokładnie. 

Twoje dłonie, pamiętam jak były szorstkie. 

Zimy były ostre a Ty nie zakładałeś rękawic. 

Z każdym wyjściem do pracy o piątej rano 

przyzwyczajałeś się do mokrych chodników 

i mgiełki deszczu, która otaczała włosy. 

Został szary płaszcz z wysokim kołnierzem 

i szalik w kratkę miły w dotyku i to miejsce 

pomiędzy gdzie śnieg i tak się wciskał. 

Narastało w Tobie milczenie.  

Na przekór podawanym niezbyt często słowom,  

zawsze z pasją przekazania mądrości 

(wtedy byłam zajęta czymś zupełnie innym). 

Niepopełnianie błędów stało się  

przez to niesłuchanie wyważaniem drzwi 

dawno już otwartych. 

Nie mieszkam już w naszym Wspólnym mieście. 

Z innej perspektywy miejsca łatwiej mi wracać do dni 

bogatych w milczenia i słowa o rękawiczkach. 

Nawet w środku lata koło serca  

robi się bardzo pusto i śnieżnie zimno. 

Zakładam rękawiczki.