Targani przez żywioły nie jesteśmy w stanie zaznać spokoju. Dopiero ona, opisywana przez Ciebie obojętność daje dystans, spokój i ciszę. W gruncie rzeczy nie wiadomo czemu myślimy o niej jak o czymś złym. Myślę, że może mieć jednak inną twarz, niż przyjęło się sądzić.
Wiersz bardzo w moim klimacie. Dziś taki był mi potrzebny :)

Obojętność, stan emocjonalny. Jak wiele innych, trzeba wziąć na klate. :)

Bardzo cudnie napisane :)

Dziękuję, Befano :)

Dobre, bo niebanalne :)

Witam nowego usera.
Dzieki za opinię :)

Ujmujący i piękny a zarazem jakby pewien stan zawieszenia rozległy i stateczny .
No jakoś tak to czuję .

Dziękuję, Rozarze. Miło mi :)

Wszystkie rzeki są rwące jedynie w swym górnym biegu. Im bliżej do ich ujścia, tym większy w tam spokój, niewylewność i ukojenie.

Nie inaczej z nami. "Czas nas uczy /niewylewności/pogody..." bo czyś się z czym szarpał, o coś wszystkie kopie kruszył, z kimś potykał czy też nie - wszyscy zmierzamy ku pokojowi. Świętemu

Emilio, ale zanim, do spokoju ducha.
Dziękuje :)