Cienie żyją jedynie w słońcu

(patrz centralna "wpuszczona na oścież" fraza)

Oczywiście! W pochmurne dni i ciemną nocą wszelkie cienie znikają. Trzeba światła, żeby być należycie oświeconym, a wtedy pytań retorycznych już NIE ZADAJESZ, bo ta zawsze niepewna perspektywa przestaje już zadziwiać. Historia nie zna żadnych innych niż NIEPEWNA perspektyw. Po okresach prosperity przychodzi czas bessy - i nieuchronnego zaciskania pasa.

"Raz na wozie, 5 razy pod wozem."

/staropolskie/

Czas stoików /od IV w. przed Chrystusem do VI w. po Chrystusie/ to - niestety czy stety - nie tylko Wielka Złota Grecja

/Słońce/

wpadło przez dziurkę do klucza
niepostrzeżenie

przez moment
leżało u stóp

(vide olśniewający z nieba przebogaty dar w finale)

Niestety. Wszystko, co dostajemy w gratisach, trzeba oddać co do ostatniego źdźbła.

Czym jest stoicyzm?

Aprobatą tego, co JEST?

Skąd się wziął ten absolutnie konieczny w wierszu tytuł?

Jak można coś większego dobrze widzieć /i przez to doskonale rozumieć/ z bliska?? Dlaczego dopiero po czasie możliwa jest w miarę trafna ocena czegokolwiek, co jest w naszym ziemskim życiu ważniejsze od talerza?

Stoicyzm przychodzi dopiero po latach. Z oddalenia /z perspektywy/ widzisz /i pojmujesz/ dużo więcej.

To ten bonus starości utożsamianej z trwaniem = stoicyzmem.

Personifikacją tej najbardziej ludzkiej z postaw w całym chrześcijaństwie jest żyjący w V w. przed Chrystusem Hiob z jego kolejnymi życiowymi stratami: utratą majątku, śmierć członków jego rodziny i porażeniem trądem.

Dzisiaj kolejnym Hiobem Matki Ziemi jest Ukraina