Zawieszony między niebem a ziemią (patrz nagłówek wiersza) - żeby nie dać się czarnej otchłani - musisz zejść - a jednak! - na Ziemię, tę jedyną znaną nam matczyną przystań, schronienie i ostoję.

Niebo zamieszkane jest przez wszystkie dzikie harpie, jasne anioły... i tego pstrego konia-Pegaza - i nic tam po nas

Boże
Mój Boże

/i niżej/

Ty milczysz

/i jeszcze niżej/

Odpoczywaj w spokoju

(cytuję z pamięci)

O mnie się nie martw (bis)
Ja sobie radę dam

Emilia, człowiek to nie brzmi dumnie. Dzięki za komentarz.
Trotsiga, święte słowa:) dziękuję.