jesienny poranek

składa w ofierze noc struchlałą od chłodu

senna cisza spija subtelną biel

z pól i ogrodów

z zachwytem żegluję

w tajemniczych oparach

to snujących się muślinowym welonem

to strzępkami czepiających się traw

słońce już pieści horyzont

i wyciąga złociste ramiona

by rozpleść mleczne warkocze pachnące rosą