Nad grobem

Kiedy nad grobem krzyż rozciąga ramiona

Dlaczego nie przyznać, że w nich jest miłość

Zdolna nieuchronną śmierć ludzką pokonać

I zabrać w strefę niebiańskiej wieczności

Skoro człowiek nad grobem ma wątpliwości

I uważa, że wszystko w nim ma koniec

To nawet prochy i wybielałe kości

Żywią nadzieję w wszechmoc Opatrzności

Zesłana nowina otwartego grobu

Światłem żywota rozbiła ciemności

Nikomu nie szczędzi jasnego sposobu

Jak nie zatracić drogi do wieczności

Jeżeli życie ma źródło – to powraca   

I odpływa z doczesności jak w arce   

Gdy pięknie się żyje, to  dobro ozłaca

Choć ze złem nieustannie ma się starcie