Dziecko prawie, nie umiejące dobrze latać.Prrzysiadł na brzegu lasu i rozgląda się dokoła. Na głowie rdzawo-czerwona plamka. A skrzydła, choć spore jak na malucha, mieniące się od słońca zielonkawe czy niebieskawe, dokładnie nie dało się zobaczyć, bo ptaszysko ruchliwe bardzo, a to podfruwa, a to przydeptuje wysoką trawę.

- Aaaa! słychać rozpaczliwy krzyk.

- Dobrze, idę, już idę, spokojnie - powiedziałam raczej do siebie niż do niego.

Stop obelgom.

Sprzeciwiam się komentarzom nie na temat.