zbudził świtem szary dzień 

przytulił się do szarego drzewa 

cień utknął gdzieś przy ziemi 

z watahą pędzi po bezkresie 

za zdobyczą za zwierzyną 

za szarymi chmurami

słońce czeka z promieniami 

wiatr nie nadchodzi 

na niego czekam na miedzy 

pomiędzy nami niebo 

Bóg podał dłoń z nadzieją niech nadejdzie 

bo wiara usycha jak szare trawy 

tylko wilk w szarym życiu goni 

czasem odpoczywa 

gdy pełne brzuchy 

nie pamiętają biedy 

jest szaro jest dostatnie