jestem tu

sparszywiały brud

gówno wredne deformacją skalane

na amen

nie strząśniesz mnie

ciężko ci będzie

z ciężarem ułomności pąka

za bardzo cię kocham

nie chcę zostać

spadłem

leżę na dnie w błocie

nie wiem co będzie potem

cuchnę spokojnie w rozkładzie

nie zakwitnę tej wiosny

zgniję niebawem

miłuję cię mocno

choć nigdy

nie przytulisz gałązką