Klaun

/nie tylko w sztuce ulicznej czy cyrkowej - także w malarstwie, w literaturze, w teatrze, w kinie/

to tragiczne uosobienie dwulicowości i "śmiechu przez łzy", kiedy publicznie robisz z siebie pajaca /co każdy przecież widzi/.

U Matejki "Stańczyk" jest królewskim błaznem, który /lawirując na wielkich salonach między przysóowiowym młotem a kowadłem/ wiele słyszy i rozumie, więc los Ojczyzny czarno widzi, bohater powieści Collodi`ego, Pinokio - to zjadany przez swe wady wrodzone tylko chłopczyk z drewna, i cudowne zakończenie tej bajeczki jest wynikiem nie samodoskonalenia, a bohatera, a rezultatem interwencji Dobrej Wróżki, co to istnieje jedynie w snach

Na czym polega tragizm tej postaci?

Może na tym, że,

choć widownia od tysiącleci obrzuca swoich błaznów zgniłymi jajami,

to ci nadal /zawsze publicznie/ pajacują w najlepsze?

Najsłynniejszym klaunem światowego kina był Cha-cha-cha-cha-cha! Ch. Chaplin.

CZEGO NAS /WIDZÓW/ NAUCZYŁ

??

Z czego się śmiejecie?! Z samych siebie!

/Nikołaj Gogol, "Rewizor" 1836 r./

Pełen prochu każdy bez wyjątku - gruby czy chudy - człowiek upadły

(patrz tekst i wszystkie tytuły)

w chrześcijańskim świecie nadal pozostaje czło-wie-kiem,

ponieważ

wiara ta wszelki grzech uznaje za już /przez Chrystusa/ o d k u p i o n y.

To jest ten glejt i immunitet, które wielu z nas prowadzą prosto na dzikie ostępy, nieludzkie bagna - i manowce

Pojemność znaczeniowa hasła "klaun" mieści w sobie także nas-piszących.

My też /ukryci za swym awatarem i pseudonimem literackim/ publicznie robimy z siebie niezłe widowisko!

Z CZEGO SIĘ ŚMIEJECIE

?!

Ten tragizm jest ujmujący a im człowiek starszy tym bardziej jest podobny do owej postaci.

Jest potencjał. W Polsce z nadwagą zmaga się już co drugi Polak, tak jakby w domu nie miał ni lustra, ani nie widział się w kałuży.