wczoraj włożyłam lżejszy płaszcz

i lżej zrobiło się na duszy.

z fantazją przerzuciłam szal -

ten, który w sklepie tak mnie skusił.

teraz frędzelki z wiatrem w tan!

ożyły na kraciastej przędzy,

jakby gdzieś ze mną chciały gnać -

byleby dalej w wiosnę, prędzej...!

rdzawość i zieleń w słońca błysk

chcą się koniecznie wkomponować.

i mówię wam, tak lekko mi,

jak lekkie były tamte słowa,

które sfrunęły niczym deszcz,

a potem wsiąkły... wiosna nowa

z zapachem, co zapiera dech

szepce: nie warto słów żałować.

warto do słońca zwrócic twarz.

ciepłym powietrzem się zachłysnąć.

nabrać wyrazu, zamiast słów

gonionych wiatrem . czas wygwizdał

jak czujny sędzia. teraz znów

ich pustkę niesie. frędzle szala

w ciszę wplątują resztki nut,

by dźwięk fałszywy nie ocalał.

* Tekst z marca 2014

* Obraz - praca własna `Struny`; format A3; technika mieszana