TUNEL 

                         Krok po kroku powoli stopy stawiam 

                         I życie przez wąski tunel przeprawiam. 

                         Ciemność nade mną, ciemność pode mną 

                         I ni iskierki nadziei przede mną. 

                         Ręce wyciągam w pozie lunatyka, 

                         By bosej stopie, co bruku dotyka, 

                         Dodać odwagi przed następnym krokiem, 

                         Choć tego bruku ni myślą, ni okiem 

                         Spostrzec dzisiaj zupełnie nie umiem 

                         I sensu marszu już też nie rozumiem.   

                         Nie raz się potknąłem i nie raz upadłem, 

                         Nie raz się porażki owocem przejadłem, 

                         Lecz wciąż popycham swe obite ciało, 

                         Jak gdyby bólu mi było zbyt mało. 

                         Dłońmi tą pustą ciemność rozpraszam 

                         I resztki nadziei w swym sercu dogaszam. 

                         A gdyby tak płomyk zaświecił  z daleka, 

                         To ogień mej wiary, co w piersi wciąż czeka, 

                         Rozpaliłby serce i umysł oświecił, 

                         I żar nadziei na nowo rozniecił.                           

                         Światło w tunełu pewnym przewodnikiem, 

                         A ja byłbym światła wiernym zakładnikiem. 

                         ...lecz jeśli nic nie oświetli tej czeluści, 

                         To nawet wiara wkrótce mnie opuści.