kolejny raz odkrywam 

początek nieustającej winy 

zmarnowane wizje mało odkrywczą 

poezję wypłukiwaną dniem 

nie podawaj mi ręki wyciągasz  

zbyt wiele pustki  z rękawa 

bez dna i sedna  

możemy przebywać razem  

ty i ja za szafą grającą 

wonderful life  

za cicho jednak żeby nawrócić 

być i przeżyć nie dla mnie 

coś woła o więcej zepsute myśli  

oddam komukolwiek przywiąże do drzewa  

i pójdę dalej sam współczując tylko liściom