grzechem  

wypuszczonym na wolność 

z wnyków porozcinanej   

teraźniejszości  

niedbale rzuconej na talerz 

sprawiedliwością 

trzyma w szklance bez dna 

ciemnością słów  

jak barwa nocnych kamieni 

stąpamy po porozbijanym szkle 

w odłamkach kruszejących wspomnień 

horrorze naszych gestów 

bądź mi  

tak po prostu 

moją Nemezis