skrada się do mnie 

każdej nocy 

okruchem światła 

wpada w oko 

uwiera  pod zmęczoną powieką 

uwięzione myśli 

odzyskują wolność 

swobodnie szybują 

po obcym niebie 

wyobraźnia mnoży rozkosz 

w nieskończoność 

odchodzi po srebrnej rosie 

gdy świt nie daje już zasnąć